193 - Goed voor jezelf zorgen - Caminolessen met Danny Vermeeren

Ruim zeven weken is hij onderweg geweest, meer dan 700 kilometer heeft hij gelopen. En hij heeft een heleboel lessen met ons te delen. Ik heb het natuurlijk over mijn man Danny Vermeeren, mijn wijze man, die de camino naar Santiago heeft gelopen.

Heel veel van jullie hebben ontzettend meegeleefd. Ik heb ontzettend veel mailtjes gehad over waar is hij nou en hoe gaat het nou en redt hij het allemaal? Dus ik dacht, hey, het is misschien wel heel leuk om hem eens aan het woord te laten en zijn Camino-lessen samen met jullie te bespreken. Want wij hebben het er samen over gehad. We hebben natuurlijk uitgebreid gepraat de afgelopen weken, want hij is inmiddels klaar. Hij heeft het inmiddels helemaal gehaald.

En heel veel van de lessen die hij met mij deelde, heel veel van de inzichten die hij heeft opgedaan tijdens de Camino, dacht ik van ja dit zijn dingen waar iedere vrouw tegenaan loopt en nu is Danny geen vrouw maar een man maar het is wel heel frappant dat de lessen die hij heeft geleerd ja ons ook gigantisch zullen gaan inspireren dus vandaar dat ik hem voor deze podcast heb geïnterviewd dat we samen hebben gesproken over zijn camino lessen en ja ik zou zeggen ga lekker luisteren ga ervoor zitten hij Hij is iets langer geworden dan normaal, want als wij eenmaal in gesprek gaan, dan gaat de tijd gewoon heel snel.

Maar ik weet zeker dat je hier een heleboel uit kunt gaan halen voor jezelf.

Heel veel luisterplezier!

Zo, Danny, daar zitten we dan, in ons appartementje in Spanje, ons vakantieappartementje. Dit officiële appartement in Logroño, in Noord-Spanje. Ja, Rioja. Hey,

voordat ik naar Spanje ging, dacht ik van, goh, waar zal ik de podcast eens over laten gaan, die in mijn vakantie, in onze periode hier in Spanje, zal worden uitgezonden.

En toen heb ik heel lang gedacht en op een gegeven moment dacht ik, nou weet je, ik laat het gewoon open en ik zie wel wat er in me opkomt als ik in Spanje ben. Want ik kan natuurlijk ook gewoon in Spanje opnemen, dat is het voordeel van dit online werken.

En toen hadden wij het op een gegeven moment samen natuurlijk over jouw ervaring, want jij hebt de Camino gelopen. En toen dacht ik van hey, misschien is het wel heel leuk voor jou om de drie lessen te delen die jij uit de Camino hebt gehaald. Ik heb er natuurlijk heel veel meer uitgehaald dan drie lessen. Maar in ieder geval drie lessen die ook ontzettend van toepassing zijn... want toen we het erover hadden, dacht ik...

dit is gewoon ook waar iedere vrouw tegenaan loopt, denk ik.

En wat jij daar uitgehaald hebt en hoe je daar nu mee omgaat. Maar goed, voordat we dat gaan doen, is het misschien handig... dat jij voor de vrouwen die daar denken, wij heefsen het over...

dat jij eerst kort uitlegt wat je nou precies hebt gedaan. want je hebt de route gelopen van de Camino naar Santiago, de route franses heb je gelopen van Pamplona naar, nee, van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela.

Maar misschien is het handig als je zelf even vertelt wat het is en waar het over gaat. Ja, de Santiago de Compostela dat is een van de oudste pelgrimroutes, tochten van Europa. Dat bestaat al uit de vroege middeleeuwen en er zijn ontelbare routes. In principe begint hij eigenlijk bij thuis. Maar de onofficiële startpunt is Saint-Jean-Pierre-de-Port en dat is Zuid-Frankrijk. Dat ligt aan de noordkant van de Pyreneeën. En dan ga je de Pyreneeën over, dan zit je in Spanje. En dan loop je in totaal 780 kilometer naar Santiago de Compostela. En ja, volgens de overleveringen is het zo dat daar waar de remains, de botten van de apostel Jacobus gevonden zijn en begraven.

Of dat echt zo is, dat weet niemand. Het is in ieder geval goede marketing. Dat weet ik ook niet, maar dit jaar zijn er dus in juli, nee in augustus, nee in oktober zijn er dus 500.000 pelgrims aangekomen. En die komen dus van over de hele wereld. Amerika, Canada, Australië. Vanaf 1 januari tot nu, en het is een record, dus zoveel waren er nog nooit en het wordt alleen maar meer. Ja, het wordt ieder jaar meer.

En waarom ben ik dat gaan lopen?

Nou ja, je weet, ik ben vorig jaar gepensioneerd en dan kom je in een groot zwart gat terecht. En heel veel mensen die de Camino gaan lopen, die lopen hem omdat er ingrijpende levensgebeurtenissen zijn. In 2013 ben ik het gelopen omdat ik toen in scheiding lag en nu ben ik het gaan lopen omdat ik met mijn pensioen geen raad wist en niet meer wist wat ik met mijn leven aan moest.

Dus daarom ben ik gaan lopen en dat betekent dus dat in mijn geval dat ik 780 kilometer heb gelopen in 45 dagen met gemiddeld 15 tot 20 kilometer per dag. Ja en heb je dat in één keer gelopen of heb je nog rustdagen genomen hoe heb je dat gedaan? Ja, ik had me voorgenomen elke vier dagen een rustdag te nemen, maar als je al aan het lopen bent, dan heb je er geen erg meer in. Dus op een gegeven moment begon ik zacherijnig te worden en toen ontdekte ik dat ik acht dagen achter elkaar gelopen had.

En toen dacht ik, oh, ik geloof dat ik een rustdag in moet lassen. En dan kom ik meteen eigenlijk bij jouw eerste camino-les. Misschien ook wel de belangrijkste les voor jou, als iemand die eigenlijk altijd bezig is geweest met anderen, met zorgen voor anderen, met jezelf wegcijferen voor anderen.

Ja, vertel zelf je eerste les maar, zou ik zeggen. Nou, het is voor mij een les, maar ik heb heel veel pellegrino's gesproken, dus mensen, pelgrims.

En die liepen eigenlijk allemaal tegen hetzelfde probleem aan. En dat heeft met name ook te maken met hoe onze maatschappij in elkaar zit. Onze maatschappij is een maatschappij waarbij je een heleboel dingen moet.

En je moet een heleboel dingen van jezelf. Je vindt dat je allerlei dingen moet kunnen. Je hebt doelstellingen. En als je dat niet haalt, dan ben je niet goed. En allemaal dat soort dingen.

En ik zag dus heel veel mensen daarmee worstelen. Met best wel behoorlijk verstrekkende gevolgen. Zoals? Zoals bijvoorbeeld scheenbenenontsteking. Dat wil je echt niet. Nee, dan is het gewoon overslapen. En dan is het eigenlijk stoppen. En als je dat niet doet, kan je daar de rest van je leven problemen mee te houden. Maar ook natuurlijk de normale blaren. En in mijn geval knieproblemen. En ik liep er dus tegenaan,

en dat was eigenlijk De laatste, vanaf Léon, dat is de laatste 300 kilometer, begon dat wel, had ik het opgelost. Maar tot die tijd was het best wel een struggle, want ik merkte dus dat ik pauze moest houden.

En dan had ik al van tevoren bedacht, nou ik ga om de vier dagen, ga ik een dag rusten. Maar dat deed ik dus niet, want ik bleef gewoon maar lopen, omdat ik dacht, nou ik was gewoon aan het lopen.

En toen nam ik dan uiteindelijk een rustdag, want het was echt nodig. Dus het was moeilijk om voor jezelf te zorgen? Ja, het was echt moeilijk om voor mezelf te zorgen.

Ja, en toen merkte ik ook dat ik aan één dag rusten, dus mijn lichaam rust geven en dat het kan regenereren, dat het niet genoeg was. En wat deed je toen? Toen je merkte van ja, ik had eigenlijk één dag bedacht in de vier dagen. Nou ja, goed, dat liep wel een beetje anders. En dat je dan gewoon een één dag niet genoeg hebt. Hoe was dat? Nou, dan heb je, dat noem ik van die gollum momentjes. Dat zijn gollum van The Lord of the Rings, die is schizofreen.

Dus die praat met twee delen in zichzelf. En dat noem ik dus gollum momentum. En die had ik dus ook heel heftig. Dat is een schizofreen moment.

En daar heb je er meer van als je de commine loopt, kan ik je vertellen. En dat was dus van... Ja, maar je hebt één dag gezegd, dan moet je verder gaan. En de andere deel van... Nee, je hebt rust nodig. En mannen, wat een theater in je hoofd. En het is wel om te gieren als je dan een beetje afstand neemt en je ziet dat gebeuren. Ik noem dat dan als waarnemer en dan zie je die discussies in je hoofd.

Ja en uiteindelijk heb ik een compromis gevonden en die compromis was dat ik dan de tweede dag niet liep.

Dat ik de tweede dag niet liep, maar dan bijvoorbeeld een taxi nam voor 20 of 15 kilometer of als het mogelijk was een bus, want dat was goedkoper. En op die manier reisde ik, toch?

Maar hoe voelde dat dan? Want eigenlijk was dat gewoon sjoemelen natuurlijk. Nee, dat is niet sjoemelen. Dat is een misverstand van de camino. De misverstand is een wijdverspreid misverstand, dat je alles moet lopen.

Maar er is een gezegde op de camino, dat is ieder zijn eigen camino. En er zijn mensen, die heb ik ontmoet, die werden gewoon hartstikke ziek. en die konden gewoon niet meer en die hebben stukken van een week bijvoorbeeld met de taxibus moeten reizen. Dus die hebben dan bij elke keer hun dag planning gedaan, bijvoorbeeld 15, 20 kilometer, maar dat deden ze dan met de bus of de taxi. Maar dan gaat het dus eigenlijk niet alleen om de kilometers die je fysiek loopt, maar ook om de kilometers die je in je hoofd loopt en hoe je in je hoofd omgaat met al dit soort dingen. Want je gaat natuurlijk beginnen. Je denkt, nou, ik ga dat doen. Appeltje, eitje, ik heb mijn uitrusting voor mekaar. Ik ga dat gewoon helemaal doen en ik ga dat doen op de allerbeste manier. Ik ga alles lopen en ik ga hardcore, ik ga all the way en ineens word je ziek. En hoe ga je daar dan mee om? Want dat is dan eigenlijk ook, ja, is eigenlijk ook gewoon hoe het in het leven gaat. Je hebt bepaalde dingen bedacht dat je denkt van nou, ik ga het dus zo doen. En vervolgens gebeurt er iets waardoor je je hele plan om moet gooien. Misschien is dat ook wel een deel van de Camino, waar je het ook over had, het Camino bestaat eigenlijk uit drie delen.

Je hebt het fysieke deel, het mind deel en het soul deel. Heb je dat ook echt zo ervaren? Is het ook echt per deel of loopt dat door mekaar door die hele Camino heen? Nee, er zijn de route Française die ik heb gelopen van Saint-Jean-Pierre-de-Port, dat is de meest bekende route, Dat is ook de oudste route.

Dat is ook waar de echte pelgrims, zoals ik ze noem, het meeste lopen.

En het eerste deel dat is tot aan Léon, zo'n 250 tot 300 kilometer. Dat is het zwaarste deel lichamelijk. Hoeveel weken is dat? Drie weken? Nee, dat is zo'n anderhalve week, anderhalf, twee weken afhankelijk van de kilometers per dag die je doet. Nou en wat daar heel zwaar aan is, is je lichaam moet wennen dat het elke dag zeg maar even twintig kilometer loopt. Nou dat is nogal even wat, want in het dagelijkse leven, nou dat weet jij net zo goed als ik, ben ik een ontzettende wandelaar. Als het drie kilometer is dan loop ik al te steunen. Ja het is echt heel erg. Echt heel erg. En dan ga je in een keer twintig kilometer per dag lopen. Het was zelfs zo erg dat de buren vroeger vroegen van, heeft Danny wel getraind? En ik zei nee, maar gaat het wel goed dan? En ik zei ja waarschijnlijk wel. En dat niet alleen, maar je gaat dan ook nog van Saint-Jean-Pierre-de-Port ga je dus even de Pyrenee over, 2000 meter omhoog, stijl omhoog. Echt waanzinnig. En naar beneden en over paden, nou dat wil je niet weten zo slecht. Dus die eerste fase tot aan Lyon, dan is het echt een bodyfase en dat klopt. En je lichaam is aan het wennen en op een gegeven moment merk je dat na ongeveer zo'n dag of zes, zeven, begin je in het ritme te komen.

En dan merk je ook dat je in één keer twintig kilometer hebt gelopen of zo. En dat je denkt, oh, nou, ik viel eigenlijk wel mee. Ik ben er al. Ja. Nou, en dan na Lyon komt een stuk, daar zijn heel veel mensen bang voor, en die slaan dat letterlijk over met de bus of met de trein. Dat zijn de Merceda's. Dat is de Merceda. En de Merceda is tussen Borgos en Lyon,

en dat is zo'n tweehonderdvijftig kilometer. En dat zijn ontzettende lange wegen. Dat is eigenlijk gewoon wandelen door de polder in Nederland? Nee, dat is knetterheid.

Heuvels, dus je gaat op en neer, maar niet heel zwaar. De paden zijn goed bewandeld. Dus meer gewoon geen schaduw? Er is geen schaduw, het is super boring. Daar kom je jezelf echt tegen. Ook nog langs de snelweg geloof ik hè? Nee, dat valt wel mee. Maar dat zijn hele lange wegen en dan kijk je en dan zie je ver aan de horizon zie je dat pad doorlopen en dan heel ver weg zie je dan peilgrims en dan zakt echt een moedje in de schoenen.

En wat daar gebeurt, en daarom noemen ze het het mind gedeelte, is dat je jezelf in je hoofd tegenkomt. Dat zijn de momenten waarop je denkt van... Dat zijn de golemstukken. Ja, de golemstukken waarbij je dan denkt van oh, waarom heb ik dit gedaan? Wat stom. Ik pak bij het volgende plaatsje de bus en dan ga ik naar Bilbao en dan vlieg ik terug naar huis. Want Crola die heeft een technisch probleem met de verwarming. En dat soort dingen. En je begint allemaal excuses te zoeken om te stoppen. En als je dan de Mercedes gedaan hebt. En daar zijn echt veel pilgrims bang voor. En niet dat lichamelijke, dat bodydeel. Dat kunnen ze wel doorzetten en dat kunnen we. Dat hebben we al geleerd. Maar met jezelf bezig zijn, dat wat in de Merceda gebeurt, dat is wel heel ingewikkeld. Ja, want je kunt eigenlijk niet weglopen voor jezelf. Nee. Je probeert dan wel uit de situatie weg te lopen, omdat je denkt dat je dan wegloopt voor jezelf. Maar je neemt natuurlijk altijd jezelf mee. Ja, klopt. Wat ik gedaan heb, omdat ik elke dag loop, ik had het idee om een bodycam mee te nemen. Dus ik filmde dan stukjes als ik aan het lopen was, wat ik heel mooi vond. Maar ik ben hem ook gaan gebruiken als een soort dagboek. En ik ga, als ik thuis in Zweden ben, dan ga ik elke dag een video maken en die ga ik posten. En dat vind ik best wel heel interessant, omdat daar een heleboel dingen waar je gedacht over had, die zet je dan in één keer op een rijtje.

Nou, die inzichten ga ik nu allemaal niet vertellen, maar die ga ik dan posten in Facebook. Ja, dat doen we straks wel even. Ik zal straks, nou afgelopen wel even, of ik zet bij de podcast wel even neer waar mensen het kunnen vinden. Ja, precies, gewoon mijn profiel. Dus als je dat dan interessant vindt, dan is dat vanaf december denk ik, of zomer is dat te doen. Hé, maar dat nog even terugkomen op hoe moeilijk het is om voor jezelf te zorgen. Als je nu deze drie he, de body, de mind en de soul pakt. Soul is natuurlijk het laatste stuk. Hoe vertaal je dat nou naar het dagelijks leven? Nou, we hebben nog twee dingen, want dit was de eerste dus, hoe moeilijk het is voor jezelf te zorgen.

En het punt is dat er is een ander ding, dat is niet zozeer een les, maar dat is een ding wat elke keer weer gebeurde en waar alle Pelgrims het over hebben. En dat is wat wij op de Pelgrimsweg noemen synchroniteit.

En dat kun je ook, wij noemen dat onder elkaar, er wordt goed voor ons gezorgd. Maar hoe kan je vertrouwen krijgen in dat er goed voor je gezorgd wordt? En wie zorgt er dan goed voor je? Wat betekent het dat er goed voor je gezorgd wordt? Precies, ik heb er een heel mooi voorbeeld van. Ik kwam na Léon, heb je een bergtop met het beroemde IJzeren Kruis, Waar alle pergels steentjes neerleggen, tegenachtigenis van, of iets achter te laten.

Heel emotioneel moment. Dus ik was daar geweest en dan daarna ga je naar beneden. Dat is een kruis met een helebult stenen eromheen. Ja. Echt niet normaal veel stenen. Ja.

En dat is best wel een heel emotioneel moment. Er stonden ook veel mensen te huilen van de emoties. Want die hadden bijvoorbeeld een steen neergelegd voor een verstorven iemand, of wat dan ook.

Nou, dan daarna, dan heb je dan al zo'n emotioneel moment en dan loop je door en dan gaat er een helling naar beneden en die is berucht. En Danny Vermeer had zich natuurlijk niet voorbereid op die dag, dus ik liep daar en op een gegeven moment had ik een splitsing van het pad. Ik kon naar rechts de weg over naar een beneden gelegen bergdorp. Of ik kon het pad gewoon volgen en dan ging ik wat stijler naar beneden. Ik had al last van mijn linkerknie en dat is een zwak plek bij mij.

En er stonden wat mensen te praten en daardoor was ik afgeleid. En ik liep al te denken van eigenlijk moet ik naar rechts, dat is beter. Maar omdat ik afgeleid was, ben ik meegaan lopen met die andere mensen. Dus je bent meegelopen met de groep? met de groep naar beneden en dat had ik niet moeten doen.

Halverwege de afdaling merkte ik dat mijn knie gewoon niet meer ging. Maar ik had de keuze doorgaan of teruggaan en dan weer opnieuw dat hele stuk naar beneden lopen, maar dan over het asfalt.

Dus ja, ik ben al ruim over de helft dus ik ben maar doorgegaan. En toen uiteindelijk, was nog niet zo lang hoor, half uur, drie kwartier lopen. Ik kwam beneden bij het bergdorp aan en daar zaten wat vrienden van mijn pelgrimsfamilie. Caminofamilie. Caminofamilie. Die zaten allemaal op een terras daar. En vanaf het moment dat ik dat zag, zei mijn lichaam van zo, nou is het klaar, plof. En ik kon niet. Bizar hè, hoe dat werkte. Dat is echt niet normaal. Ja, ja. En het punt is, dus mijn lichaam schakelde van het ene moment naar het andere moment af. En ik kon letterlijk niet meer op mijn linkerbeen staan.

Gelukkig heb ik hiking stokken bij me, dus ik gebruik stokken. Dus ik kon met de behelp van die stokken naar de terras trompelen. En voor mij was één ding duidelijk. Mijn camino was over.

Dat was duidelijk. En hoe ver was je toen onderweg? Ja, toen was ik dus voorbij Léon. Hoeveel weken was dat? Drie weken of vier weken? Dat kruis is voor of net na Léon.

En ja, weet ik niet meer. Nee, een week of vier denk ik. Ja, dat weet ik niet meer. Dat is een ander fenomeen. Je loopt gewoon elke dag en je bent totaal het besef van tijd van. Los van alles. Ja, los van de tijd, los van de dagen, los van de datum, los van het normale leven. Je bent alleen maar met één ding bezig. De volgende pauze. En waar je naar het toilet kan.

En dat moet je ook plannen. Dat moet je ook plannen. Dat is weer wel anders. Dat is weer een ander verhaal. Dat hoor je wel in de video's. Dat komt vanzelf voorbij. Ja, maar niet hier.

Maar ik wist, het is klaar. Dus ik had een taxi genomen naar het eerstvolgende dorp. Beneden aan de voet van de berg waar ik een kamer had gereserveerd. Ik strompelde letterlijk uit de taxi. Ik moest een trap op en dat ging bijna gewoon niet meer. Dat is echt niet normaal. Dus ik heb mijn dagelijkse ritueel gedaan. Gewassen, douchen, kleren aan. En toen ben ik naar buiten gestrompeld, want ik had honger. ik moest eten. Dus met m'n stokken, zonder backpack, door dat plaatsje heen gestrompeld. Toen kwam ik bij een terras, daar zaten mede-pelgrims.

Ik raakte met twee aan de praat. Een jonge vrouw uit Engeland en een man uit Amerika. Die zagen dat ik zo aan het strompelen was. En nou, ik kan het daarvoor te zeggen, die Anna, heette ze, ze zegt... Ja, ik had dat ook na de Pyreneeën bij het begin. Ik kon niet meer bewegen. Ja, want dat is ook zo'n stijle afdeling, hè? Dat is ook verschrikkelijk daar. Je moet omhoog met 16 procent, maar je gaat volgens mij ook naar beneden. 16 procent is echt niet normaal stijl. Heel zwaar, daarom heb ik die overtocht in tweeën gedeeld. En dat was ook goed ook.

En dus ze zegt, ja, dat had ik ook en ik kon niet meer verder. En toen kwam er een Chinese vrouw, een Hongkongse Chinese, en die heeft mij genezen met een Chinese methode.

Ze zei het en daarna kon ik weer lopen. Toen zei die anders, dat zou zo mooi zijn als ze nou hier zou zijn, want dan kan ze je helpen. Ze zegt me, ja, sinds toen heb ik haar nooit meer gezien.

Ik zeg, dat is wel jammer. En ik zat zo te kijken en dacht, zal wel.

Dus op een gegeven moment zegt ze, ik moet nog wat halen. Dus zij ging weg. En een kwartier later of zo komt ze totaal enthousiast aanrennen. Danny, Danny, die Chinese vrouw zit hier.

En die wil jou helpen. Nou, dat zijn wat de peilgrims... En ze heeft je ook geholpen, hè? Ja, ze heeft de ontstekingsvloeistof losgeklopt. Met een soort schoelbakschijfje die aan een kant uitgevrezen was. Ja, aan een stokje van plastic. Daar klopten ze mee op mijn knie en op een gegeven moment... kwam er onder mijn huid een klein bolletje vocht te zitten. En vanaf dat moment dat dat bolletje daar verscheen, was de pijn gelijk weg. Maar ook helemaal weg. En toen zei ze, je moet nu even een rondje lopen over het plein... want je brein moet registreren dat de pijn weg is. Dus ik liep een rondje, toen gingen ze nog wat verder kloppen... en na een half uur was dat bobbeltje vloeistof ook weg. En ik had alleen nog een beetje wat ik noem restpijn, een schaduwpijn. Een blauwe plek. Nou, ook niet. Nee, andere mensen hadden wel blauwe plekken, maar die krijg je niet geld.

Dus dat had ik niet.

Dus ik was totaal helemaal verbijsterd dat dat zo werkt. En vanaf dat moment kon ik gewoon pijnloos lopen. Dus de camino was nog niet voorbij. Nee. Je mocht nog niet het vliegtuig naar Bilbao nemen om een technische probleem met de kachel op te lossen. En dit punt is dus precies waar ik het er net over had. Wij hebben zelf een diep vertrouwen gekregen door ervaring dat er goed voor ons gezorgd wordt. Nou, dan kan je een hele discussie gaan ophangen wie er dan goed voor ons zorgt.

Nou, dat kan je goed God noemen, de Olvader, het universum, Kanteveld, maakt allemaal niet uit. Maar er is iets aan het werk waarvan wij inmiddels zo vaak hebben ervaren dat er voor ons gezorgd wordt. En dat was ook weer zo'n moment en dat noemen de pelgrims de Camino provides, de Camino zorgt voor je. Ja, maar zou je de Camino ook kunnen vervangen door het leven, het leven zorgt voor je? Ja, het punt is dat ik ging daarna weer gewoon verder lopen tot aan de plaats Porto Marinho waar wij getrouwd zijn in 2014. Waar wij dat idee kregen om een alberge ooit eens te gaan doen, wat we dus volgend jaar gaan doen.

En ik kwam bij Portemarin en toen was ik weer tien, vijftien dagen onderweg. Dus ik had mijn knie gewoon weer belast. Ja, en dat is gewoon domme Danny. Zo is dat domme Danny? Ja, want ik had gewoon weer twintig kilometer per dag gelopen. En? En ik had vijftien moeten lopen. Oké, en dan komen we dus eigenlijk weer terug bij hoe moeilijk het is om goed voor jezelf te zorgen. Ja, en dan zie je dus dat er de camino provides, dus er is iets aan het werk waarbij je geholpen wordt. Ik kan podcasts vol kletsen over deze camino van momenten waarbij je merkt dat er voor mij of voor andere pelgrims gezorgd wordt.

En dat is ook, dat noemen we magische momenten. Maar die momenten zijn heel belangrijk omdat dat namelijk ervoor gaat zorgen dat je vertrouwen gaat krijgen in dat er voor je gezorgd wordt. Precies, je brein heeft bewijs nodig. Wat vond je nou het allermoeilijkste als het gaat over jezelf zorgen? Nou, uit de weg gaan. En wat is uit de weg gaan? Uit de weg gaan, daar bedoel ik mee dat ik uit de weg ga van mezelf.

Dus dat ik ga zien welke dingen ik van mezelf moet. Welke dingen ik denk dat de anderen denken wat ik moet. En dat ik dat laat voor wat het is en het niet doe, er niet op reageer, het laat zijn. En dat ik echt ga wachten op dat er voor me gezorgd wordt. Maar dat is heel moeilijk, omdat je namelijk niet het gevoel hebt dat dat dan gaat werken. Maar wacht even. Je gaat wachten totdat er voor je gezorgd wordt.

Maar als ik dat even vertaal naar de normale wereld.

Je hebt een paar pubers die het huis uit gaan, je hebt ouders waar je misschien voor moet mantelzorgen. Dan kun je moeilijk op de bank gaan zitten wachten totdat het goed voor je gezorgd wordt. Ja, dat is ook niet wat je doet. Hoe gaat dat? Kijk, een van de dingen die wij doen, wij zeggen van oké, ik ben nu in mijn pensioen. En dan ga ik dat doen en dit doen en zus doen en dan ga je het dus doen.

Dan ga je het regelen. En dat zijn allemaal dingen die we doen vanuit wilskracht. Dus je bedenkt wat je allemaal wil doen en vervolgens ga je het doen. Ja, maar bijvoorbeeld in mijn geval nu ook. Het is een heel mooi voorbeeld.

Ik heb niet bedacht vorig jaar in de winter dat ik dit, dat ik in 2026 een alberge zou bezitten in Noord-Spanje en dan ook nog een oude paleis. Dat is ook wel weer een verhaal op zich. Dat is een verhaal op zich. Je moet weten, even een uitstapje, maar iedere keer als wij gingen verhuizen en we gingen huizen kijken dan kwam Danny met enorme huizen aan. Mijn broertje zegt ook altijd, oh, dat is echt een Dannyhuis, als we dan weer een of ander enorm huis hadden. En dan zei ik altijd, ik zeg, joh, waarom moet het altijd zo groot zijn? Waarom moet je een paleis? Ja, als ik het vind leuk, ik wil gewoon een paleis en dan heb ik kamers en dan kan ik rondrennen. Ja, ik hoef niet al die kamers te gebruiken, maar ik vind het wel leuk om al die kamers te hebben. En ik heb dan zoiets van, ja, lekker onhandig, want je moet alles schoonmaken, je moet overal meubels inzetten, je moet het bijhouden, helemaal niet handig. Maar mijn man denkt daar dus anders over en de alberge die hij dus nu gaat overnemen, die zit dus in een paleis. Dus hij heeft gewoon zijn paleis. Paleis voor een prikkie zeg ik dan maar. En daar gaan we dus wonen. Dus we gaan gewoon in een paleis wonen in Spanje. Het is nu gewoon duidelijk, we gaan geen huis kopen.

We hebben bedacht dat we gewoon al onze schulden gaan aflossen en we gaan gewoon in het paleis wonen. En vanuit daar zien we het wel. Dus dat is eigenlijk ook zo'n lesje van out of the way gaan en de controle loslaten en stoppen met bedenken hoe je het wil en gewoon maar kijken hoe het komt en vanuit daar weer een volgende stap doen.

Maar wat ik natuurlijk wel, wat ik met dit soort dingen wel vind en dat zie ik ook veel mensen doen, die zeggen ja ik wil nu leven en ik wil flexibel zijn en ik wil zien wat het leven me brengt. Maar dan denk ik, ja, dat is het ook niet helemaal, volgens mij. Nee, want het punt is, wat je dan doet, is dat je geen...

Je hebt niet voor ogen wat je wilt ervaren. Oké. Dat is de sleutel. Dat is waar het over gaat. Ja, op het moment dat je weet wat je wil gaan ervaren, dan zet je dus God, het universum, het kwantenveld, de oorlogsvader, weet ik hoe je het wil noemen.

Ja, zet je dus aan het werk, in beweging. Maar op het moment dat je zegt van ja ik wil flexibel zijn, dan zegt het universum, God, die zegt dan ja wat wil je nou eigenlijk, nou dan doe ik maar wat.

Ja, dan kun je flexibel zijn. En het voorbeeld met die albergen is een heel mooi voorbeeld. Want in de winter afgelopen jaar was ik dus echt in een hele slechte staat mentaal.

Ik voelde me overbodig, nutteloos en ja, mijn hele wereld was in elkaar gestort. En toen ik dan uiteindelijk maar bedacht van nou oké, dan ga ik maar van Saint-Jean-Pierre open, want dat had ik nog op mijn lijstje staan en dan zie ik wel wat er gebeurt. Echt in die, in die mood was ik hè. En het was dan best wel een hele tour om je te overtuigen dat je het moest gaan doen. Om dat moest doen. Ja. En ik was beyond depression. Ik had gewoon nul levensenergie meer binnen zes maanden. Ja, dat ging heel hard. Dat ging heel hard. En Carola, jij begon je ook zorgen te maken over mij. En dan zat je nog in het donkere Zweden ook nog, koud en binnen.

En de punt was dat, en toen herinner ik me, na een maand had ik gezegd van nou ja oké, dan ga ik het maar lopen. En ik denk, ik zie wel wat er gebeurt. Dat was echt zoals het was.

En toen herinner ik me dat we in 2014, toen wij onze huwelijkscamino liepen, dat wij fantaseerden hoe gaaf het zou zijn. Ja, want wij zijn getrouwd aan de Camino. Wij zijn getrouwd op de Camino.

Wij hebben als huwelijksreis de Camino gelopen de laatste 130 km. En tijdens die 10 dagen dat we dat liepen, zaten we te fantaseren hoe gaaf het zou zijn om in deze Camino-bubbel te wonen en dan pelgrims te kunnen ondersteunen een nacht in een alberge.

Je kent het spreekwoord.

Bedenk goed, pas op wat je jezelf toewenst. Want voordat je het weet heb je een paleis. Precies. En we waren dat ook gewoon compleet vergeten. Het was ergens nog wel een beetje in de achtergrond, maar daar hadden we nooit meer naar gedacht. Dus toen ik dit jaar zei van laat ik maar de kamine gaan lopen, dan doe ik tenminste wat. Een maandje later zei ik tegen Carola, kan je je nog herinneren dat wij dat gezegd hebben?

Zou je dat nog steeds willen? Ik wilde dat niet, want ik had echt zoiets van, we zijn net naar dit huis verhuisd. We beginnen hier net voet aan de grond te krijgen. Ik begin vrienden te krijgen, we hadden de tuin nu aardig in orde.

We zouden komende jaar binnen in huizen heel veel doen. Ik dacht, gadsam, dan gaan we weer. We moeten weer die hele zooi inpakken en daarnaartoe slepen. Dus in de instantie zei ik nee.

Maar gaandeweg begon het idee in mij te rijpen. En op een gegeven moment liep ik in Zweden in de supermarkt... en keek ik eens om me heen en toen dacht ik... nee, dit is ook niet wat ik wil. Mensen die contact vermijden, mensen die heel introvert zijn. En dat ik dacht, het is hier prachtig, mensen zijn superlief, mooie natuur... maar eigenlijk is het ook wel heel stil.

En ik heb eigenlijk ook wel weer zin in leven en toen heb ik gezegd, nou ja, oké, laat het maar doen. Voorwaarde is wel dat ik een airco krijg en een zwembad en dat jij alle dozen inpakt.

Maar goed, daar heb je ook weer op wat op bedacht. Dus die dozen hoeven ook niet meer ingepakt te worden. Dat was jouw idee trouwens, maar oké. Maar dat moment van Carola van ik wil wat anders, dat was ietsje later. Want nadat zij de verjaardag kunnen doen, heb ik dus een oproep gedaan in een Facebookgroep Camino Francese. Of er alberghouders zijn die willen stoppen. En binnen twee weken had ik een lijst van een stuk of zeven albergers.

En eentje zat ertussen waar ik een beetje van schrok, maar die is het geworden. 64 bedden, een paleis. Met een klein teamtje, een kok, iemand die schoonmaakt en noem maar op. Dus ja en maar wat het bijzonder is en dit is zo'n mooi voorbeeld van out of the way gaan en elke keer jezelf out of the way houden, is het begon gewoon te lopen. Alle radertjes begonnen te lopen, de dingen begonnen in elkaar te vallen en eigenlijk deed niks.

Maar zou je dan kunnen zeggen als je in the way gaat staan dat dan het stopt? Ja en dat hebben we ook ervaren, want we hadden op Op een gegeven moment wilden we dan een huis kopen, per se, en dat gingen we dus afdwingen en dat lukte niet.

We zeiden, ik ben bezig kijken, toen ik aan het lopen was, hartstikke leuk huis, superleuk huisje. Ze zijn er alle twee helemaal verliefd op, maar het ligt wel een half uur van de albergen.

Er zitten echt wat nadelen. En de verkopen, dat is op z'n zachtst gezegd een ingewikkeld geval. En ik probeerde op alle macht, probeerde ik dus voor elkaar te krijgen dat we het huis gingen krijgen.

En het mooie is, en dit is weer zo'n synchronisatiemoment, dat was voor Léon trouwens. Er zijn twee kruizen, dat is de Iron Cross, dat is na Boerkoos en bij Léon heb je ook een kruis daarvoor.

En toen ik daarboven aankwam, verschrikkelijk stijging, toen had ik in één keer, kreeg ik een impuls om ook een steen te pakken. Twee stenen te pakken en neer te leggen op die hoop met stenen.

Toevallig heb ik dat gefilmd, omdat ik vergeten was mijn bodycam uit te zetten. Dat kan je dus zien later, want dat publiceer ik gewoon ook. Ja, want het is niet geheim ofzo.

Ik liep dus naar die hoop toe en ik legde die twee stenen neer en ik schoot helemaal vol. Ik wist niet waarom ik die stenen neerlegde, gewoon helemaal niet. Ik heb ongeveer een half uur nodig gehad daarboven op die berg om me emotioneel weer een beetje bij elkaar te pakken.

Ik word er weer emotioneel van als ik er aan denk.

Toen ben ik verder gelopen, toen ik m'n bodycam eraan gezet en toen zei ik van nou ja, ik was helemaal emotioneel. Ik weet niet waarom ik het neer heb gelegd en in één keer wist ik het.

Dus en ik wist dat ik dus één steen had neergelegd voor mij en eentje voor jou Carola. En het thema per steen was dat ik zou stoppen met denken uit angst, vanuit angst en handelen vanuit angst. Want dat is verkramping. En dan zit je in de weg.

Dus twijfel ik dat de tweede keer wilde ik gewoon wat algemeen vertellen. En ineens wist ik het. Dus ik had het ook daarin gesproken.

Maar hoe weet je nou, hoe kun je zelf herkennen dat je handelt vanuit angst? Of denkt vanuit angst? Is er een manier waarop je dat kan herkennen bij jezelf? Dat je... Ja, dat we net... Voor zoveel mensen zo normaal... Ik zie dat ook gewoon om me heen, heel veel mensen komen echt vanuit angst en willen daardoor de controle houden en gaan in de weg zitten, waardoor de synchroniciteit niet kan gebeuren. En dat is het sleutelwoord. Op het moment dat je dingen onder controle wil houden, dat je aan het plannen bent, want als je een plan hebt, dan heb je het onder controle. En als je het onder controle hebt, dan heb je het gevoel, want controle betekent dat je je veilig voelt. Maar ja, zoals met elk plan wat je maakt, geen enkel plan in mijn hele leven komt uit. Maar het is toch oké om te plannen? Want als je niet plant, dan plant het leven jou. En dan lopen de dingen, dan moet je maar hopen dat het allemaal loopt zoals je wil.

Dus op zich vind ik het niet verkeerd om te plannen. Nee, dus maar dan gaat het er vanaf, ga je micro plannen of ga je grote lijnen uitzetten? Oké, en wat is het verschil? Nou, grote lijnen is bijvoorbeeld, nadat ik gesproken had met de huidige eigenarissen van de albergen, toen wist ik dat wij volgend jaar die albergen zouden draaien. Hoe wist je dat dan?

Ja, dat is het vertrouwen wat je krijgt door te gaan herkennen dat er voor je gezorgd wordt.

Maar kan het ook zijn dat je gewoon de uitkomst los hebt gelaten? Dat je zo zat van nou dit is wat ik ga doen. Nee, je wist het echt niet. Ik had op een gegeven moment echt door met haar te praten en de e-mail uitwisselingen en het gesprek, dan kom je eruit en ieder mens die ook hier zit te luisteren, die hebben momenten in je leven gehad dat je gewoon dingen weet. Je weet dan dat iets is, zal zijn.

Maar omdat je niet kan geloven dat het dan is en zal zijn, dan heb je wel een globaal plan, want je weet dat iets zal zijn. Bijvoorbeeld, in 2026 hebben we die albergen.

Dat is wat je dan weet. Nou, meer weet je niet.

Maar ons brein slaat op hol. Want hij zegt van, oh ja, oké, dan moeten we dat doen. Dan moet ik dit nog regelen, dat nog regelen, zus nog regelen en dit en dat. En dat doet ons brein om het gevoel te creëren dat we het onder controle hebben. Met als gevolg dat je hem dus gaat verkrampen. Ja, en probeer maar eens heel veel zand in je hand te houden als je heel hard aan het knijpen bent. Wat is verkrampen? Het valt er allemaal uit.

Wat jij nu doet met je handen. Ja, maar hoe herken je verkrampen?

Nou, ik gebruik zelf vaak het metafoor van probeer eens op het strand in een open hand een hoop zand te laten strooien. Met je linkerhand pak je zand op, of met een schepje.

Je houdt met je rechterhand, die houd je in een kommetje open. En dan de opdracht is om zoveel mogelijk zand vast te houden in je hand. Je automatische reflectie is dat je gaat knijpen. Dat is gevolgd dat je alle zand eruit knijpt. Als je dan een kommetje maakt van je hand, dan kan je heel veel zand vasthouden. Maar het is een tegennatuurlijke reactie. Ja, maar hoe uitzicht dat in het leven? Wat zijn verkrampingen in het leven als voorbeeld? Bijvoorbeeld dat huis. Dat je dan dat huis... Dan denk je, oh ja, dat is het, dat is het. Dat moet ik hebben. Maar eigenlijk was het bij ons ook wel een beetje omdat we de hypotheek mee konden nemen. En dat we de hypotheek niet wilden verliezen. Dat we dachten, we moeten toch een huis kopen. Want anders krijgen we nooit meer een hypotheek. Dat zijn allemaal argumenten die je brein erbij haalt. Maar er waren andere argumenten. Het was pas gerenoveerd. Het lag in de bergen. Het was een prachtig huis. Het is niet heel... Er waren zoveel argumenten die ons brein verzamelde om dat te doen. Maar even terug naar die stenen en dan zie je dus hoe daarvoor je gezorgd wordt. Want ik liep dus naar beneden en ik had dat inverteld en tien minuten later belt Carola via WhatsApp. En die zegt van, weet je wat, we moeten dat loslaten met dat huis.

En dat is precies waar ik die stenen voor had neergelegd. Op dat moment waarvan ik niet wist toen ik ze ging pakken waarom ik ze neerlegde. Nou, dat is synchroniteit en vanaf het moment dat ik die stenen heb neergelegd, zet je iets in beweging en het klinkt allemaal super spiritueel.

En ik kan daar een hele wetenschappelijke verklaring van geven vanuit de quantum, dat het echt zo werkt, maar je kan het ook vanuit de religie doen.

En ja, dan nog, daarna hadden we nog moeite om het los te laten. En uiteindelijk hebben we het gisteren of eergisteren pas echt los kunnen laten. Ja, dat was na een slapeloze nacht van mij, want we hebben hier natuurlijk heel veel huizen gekeken.

Nou, dat valt ook nog wel mee, we hebben een aantal huizen gekeken hier. En ik kreeg het gewoon Spaans benauwd, letterlijk Spaans benauwd. Ik dacht, we moeten dit gewoon niet doen, want we gaan zoveel druk voor onszelf creëren... en we moeten dan ons huis in Zweden binnen een bepaalde tijd verkocht hebben. En dat moet ineens een heleboel. Ja, en ik kreeg het daar echt benauwd van. Toen hebben we besloten, we gaan gewoon in het paleis wonen.

Ja, we gaan nu... Er zitten twee appartementjes in. Twee prachtige appartementen, dus we pakken gewoon één appartement. We verkopen zelfs alle spullen in Zweden. We verkopen al onze spullen, dus we gaan echt gewoon... Als algrim gaan we hier naartoe. Alleen met kleren. En beginnen we gewoon helemaal overnieuw.

Ja, en eerlijk gezegd geeft dat ook wel heel veel ruimte. Dus we gaan echt weer out of our own way, denk ik. Maar, even terugkomend op de drie lessen en de dingen. Het punt is dus dat wanneer je niet kan waarnemen dat wanneer je dingen loslaat, dus dat kommetje in je hand met het zand erin, en wanneer je dat niet waarneemt, wordt het heel moeilijk om te vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt.

Dat is onze leergang ook sinds wij samen zijn, 11 jaar nu, Hebben wij elke keer weer, wanneer er dingen gebeurden die we niet konden verklaren, hebben we dat bewust met mekaar besproken. Waarom hebben we dat gedaan? Omdat we ons brein aan het trainen waren om al die momenten waarbij er iets aan het werken is, die dan iets voor je verzorgt, dat je echt vaak achterover slaat van wanneer het gebeurt, hoe het gebeurt, en het komt altijd mooier dan we kunnen bedenken. Maar dat moet je wel zien. Dat moet je ervaren. En daarvoor is het dus nodig dat je gaat leren waarnemen. En dat is een van de dingen die je in de camino echt gaat doen.

Doordat je loopt, omdat er zoveel ruis van de lijn is. Je bent alleen nog maar bezig met je... Met je innerkolom. Met je innerkolom en met je volgende pauze en de dag waar je gaat slapen. En de rest is weg. Ja, en als dan al die dingen gebeuren, want ze gebeuren echt elke dag. Weet je nog dat ik op een gegeven moment tegen je zei van, het is bizar, het is gewoon magisch. Als dit zo doorgaat tot Santiago, dan kan je me daarna wegbrengen in een gekkenhuis. Want dat trek ik op een gegeven moment niet. Een wit jasje aan met een paar riempjes in tussen. Het is namelijk gebeurd zoveel en zo vaak, maar omdat er zoveel ruis in ons leven is, zien we het niet. Maar zou je kunnen zeggen, als je echt goed voor jezelf gaat zorgen, want hoe ziet dat eruit? Nog even één keer, goed voor jezelf zorgen, als je het in één zin zou moeten omschrijven. Hoe zorg je goed voor jezelf? Want veel mensen zijn bang om goed voor zichzelf te zorgen, omdat ze denken dat het egoïstisch is.

En dat ze van anderen tekort doen. En nou ja, wat is de definitie voor jou van goed voor jezelf zorgen? Ja, het is ook zo dat soms als je goed voor jezelf zorgt, dat je mensen tekort doet.

Is dat zo? Is dat werkelijk waar? Want die mensen verwachten dingen van jou. Ja, dus je doet mensen niet tekort, maar je voldoet niet aan de verwachting van mensen. Precies.

En daarmee haal je ook vaak zelfstandigheid weg. Bij mensen. Dus je ontneemt mensen eigenlijk hun eigen kracht. Kans om iets zelf te gaan doen en hun eigen kracht. Maar we doen het omdat we lief willen zijn. Want als we lief zijn, worden we erkend. En uit liefde handelen is wel wat anders. Maar dan gaat het er dus om dat als je niet goed voor jezelf zorgt, dat je dingen doet om lief te zijn, dat je eigenlijk in de controle gaat zitten en dat je in your own way gaat zitten. Precies, want doordat je niet voor jezelf... En dan is je psychologische tijd dus eigenlijk... Die kan zich niet ontvouwen. Nee. Want ons brein, die maakt zeg maar de kracht van God, van het Universum Quantum Veld, whatever, Maakt het zo klein, want ons verstand is zo dom in vergelijk met die macht.

En zo niet intelligent. Nou, minder. Dat is een atoom op het vergelijken met wat dat is. Het is zo onbegrijpelijk. En doordat je het onder controle wilt houden... ga je het beperken tot dat beperkte brein van ons. En ook al heb je een IQ van 160, is dat niks. Dus je gaat het ontzettend limiteren. Dus door uit de weg te gaan, ga je dat vrijheid geven. En dan komen we op het cruciale punt waar alles om draait in deze hele podcast.

Je kan niet gaan waarnemen dat er synchroniteit speelt. Je kan niet gaan waarnemen dat er voor je gezorgd wordt als je zelf niet leert waar te nemen. En dat is de sleutel.

En dat is gewoon een vaardigheid. Daar hoef je geen talent voor te hebben. Maar dat doen we allemaal in de leven als een vrouw. En dat vind ik ook het mooie van jouw programma.

Om even een veertje te pakken. Dat vind ik het mooie van jouw programma, omdat de vrouwen dus echt geleerd worden. Want het is hetzelfde als leren één en één is twee. Het is niet een talent.

Je hebt er geen specifieke vaardigheid voor nodig. Iedereen kan het.

En het enige wat je hoeft te doen, is het te doen. En gewoon... Out of the way. Leren om out of the way te gaan. En leren om je innerlijke kolm te horen. En dan gaan er dingen in je leven gebeuren die echt onvoorstelbaar zijn. Dat is absoluut waar. En dan sluit ik er mee af. Ik heb een Duitse vriend die woont in Amerika. En die verwoorde iets wat heel veel mensen gezegd hebben. Ook pilgrims, tijdens dat ik vertelde wat we mee bezig waren. En ook hoe dat ontstaan is. Luister naar of kijk de video's, want dan vertel ik ook hoe dat ontstaan is. Het is echt bizar. En dan zei hij van ja, ik vind het zo moedig wat jullie doen. En dan zit ik hem aan te kijken. En dan zeg ik van ja, maar het is helemaal niet moedig. En dan zegt hij, ja maar moet je eens kijken wat jullie aan het doen zijn. Ik zeg maar, dat heeft toch helemaal niks met moed te maken.

Het is veel moediger om je hele leven lang hetzelfde rondje te blijven lopen. Dat zeker. Als ik zie hoe mensen zichzelf kapot maken door te blijven zitten in de structuur die niet goed voor ze is en dus niet voor zichzelf zorgen, dat vind ik pas moedig.

En ik ben eigenlijk gewoon een lafhart, want op het moment dat het niet meer goed voor me is, dan ga ik kijken hoe ik het kan veranderen. En ik vind het ook niet moedig omdat ik weet dat er iets aan het werk is die dit allemaal verzorgt. En had ik ooit kunnen bedenken dat ik echt letterlijk in een paleis zou gaan wonen? Nou ja, schijn maar wel, want je hebt het er altijd over gehad. Ja, maar dat had ik toch nooit bedacht.

En al die dingen, dat wij samen zouden komen. En joh, ik kan zo door blijven gaan met wanneer je uit de weg gaat. Er zijn zoveel magische momenten. Ja, het is bizar. En het mooie vind ik ook dat, ik heb zelf ook veel aan coaching gedaan.

En ik kan vanaf volgend jaar, ga ik ook in mijn opbergen, ga ik Your Inner Communion Self Reflection Sessies aanbieden. Dat is gratis, daar kunnen de mensen gewoon in en dan kunnen ze daar dat ook gaan leren. Dat vind ik fantastisch. Dat ook dat in mijn leven tot stand komt. Eindelijk gewoon dat je dat ook kan doen. Dat wil je ook gewoon al heel lang. En ja, ik denk als je nu allemaal in één woord zou moeten samenvatten, hoe zou je dat dan samenvatten voor jezelf? Get out of the way en om dat te kunnen leren, moet je bewust worden van jezelf. En dat vind ik het mooie van jouw programma. Dus iedereen moet gewoon lid worden van Lettersevrouw Membership. Ik ga je geen reclames moeten maken voor je programma. Aldus de Loekie de Leeuw voor deze keer, oké. Nee, maar dat vind ik wel het hele mooie. Maar dat is wel, als jij je eigen leven wil gaan creëren, Ja, je grootste blokkade zit in je hoofd. En als je niet leert hoe je die kan besturen en hoe je die kan managen, ja, dan kun je wel microstapjes maken, maar dan zal het altijd meer van hetzelfde worden, alleen in een iets anders. Hetzelfde bijna in een andere verpakking. Ik heb altijd gezegd, de grootste vijand van jou ben jezelf. Ja. En ik heb ook altijd gezegd, de weg naar bevrijding is de weg naar binnen. Naar binnen. En dat doe je door te gaan leren waarnemen. Ja. Cruciaal. Daar begint alles mee. Als je dat niet kan, kan je niet leren te zien dat je... Dan kun je niet out of the way gaan. Nee, maar dan kan je ook niet zien dat je iets doet wat niet goed voor je is. En dan kan je ook niet beslissen dat je het anders moet doen. Dan kan je ook niet waarnemen de dingen die er zijn wanneer je out of the way bent.

Al die gevolgen kan je niet waarnemen als je niet leert waarnemen. En dat is gewoon een vaardigheid, kan iedereen leren, net zoals dat de meeste mensen kunnen lezen, schrijven. Maar ook iedereen kan praten. Het is een basistalent wat we allemaal hebben. We kunnen toch ook allemaal praten. Dan kan dit ook. Nou, het is een heel verhaal geworden. Het was eigenlijk de bedoeling een half uur. Ja, drie kwartier. Goed ons best gedaan. Ja, maar dat is een beetje, je komt dan van het een in het ander en het is natuurlijk ook allemaal super interessant.

Als mensen jouw video's willen kijken, je gaat ze delen op Facebook, op je Facebook-pagina. Ja, gewoon op mijn privé profiel. En dat is Danny Vermeeren. Ja, Danny Vermeeren. Danny Vermeeren met een Y. Zet maar de link erbij. Ja, en ik zal de link eventjes onder de podcast zetten, op de podcastpagina, op de website carolavanbembelen.nl. Dus als je zegt, nou dit vind ik interessant, ik wil zelf de camino lopen, ik wil weten waar die alberg is, want ik wil daar slapen.

Ik wil meer weten van Danny. Nou ja, whatever. Dan kun je daar gewoon kijken voor alle informatie. Goed, dat was hem weer voor deze week. Ik zou zeggen, maak er weer twee hele mooie weken van. Dat doen wij ook nog even. Wij blijven nog even in Spanje en we gaan nog even naar Nederland. En dan horen we elkaar over twee weken weer. Tot dan. Tot dan. Veel plezier.

Je kunt Danny vinden op Facebook: Danny J.M. Vermeeren