192 - Ik ben niet (goed) genoeg

Inmiddels zijn we ruim een maand onderweg in EET als een Vrouw, mijn nieuwe voedingsprogramma voor vrouwen 50+. Waarin je alles leert over de nieuwe self care spelregels na je vijftigste. Het is een complete cursus over voeding, hormonen en breinmanagement. En wat me daarin opvalt is hoe onzeker zoveel vrouwen nog steeds zijn.

Ik bedoel, we zijn allemaal de vijftig gepasseerd of we lopen in ieder geval tegen de vijftig en nog steeds zijn we druk bezig met het goed willen doen. En met vragen of dingen wel of niet mogen. En dat komt allemaal vanuit de overtuiging dat we niet goed genoeg zijn. En dat komt weer vanuit ruim een halve eeuw programmering vanuit de buitenwereld over hoe vrouwen zouden moeten zijn. Over hoe we eruit moeten zien en ons horen te gedragen.

Waardoor we dan misschien de vijftig voorbij zijn, maar toch nog steeds het idee hebben dat we nooit goed genoeg zijn. Of extreem onzeker zijn en alles tien keer navragen en de dingen perfect willen doen. Omdat je denkt dat wanneer je de dingen perfect doet, dat je dan perfect bent.

Want door ervoor te zorgen dat de dingen perfect zijn, denk je dat je alles onder controle hebt. En wanneer je het onder controle hebt, dan ben je veilig. Dat is hoe je brein werkt. En in al dat streven naar perfectie raak je uiteindelijk jezelf kwijt. Weet je niet meer wat nu belangrijk is voor jou en wat jij wilt. Wat jij echt nodig hebt.

Waardoor je niet kiest wat je echt graag wilt, maar wat veilig voelt. En daardoor bouw je geen leven vanuit verlangen, maar vanuit vermijding. En dat heeft veel grotere gevolgen dan we vaak doorhebben.

In de podcast van deze week ga ik het hier uitgebreid over hebben. En geef ik je tips hoe je hiermee om kunt gaan voor jezelf.

Veel luisterplezier!

Je kunt de podcast ook luisteren in deze podcast-apps.

• YouTube Video
• YouTube Music Podcast
• Apple Podcast
• Spotify Podcast 

Dag mooie vrouw!

Hoe is het met je? Hier in Zweden beginnen de bomen te kleuren en is het op het moment heerlijk herfstweer. Ik heb gisteren voor het laatst hier het gras gemaaid dit seizoen. Ik vertrek namelijk morgen naar Spanje voor een maand. En op het moment dat je deze podcast luistert ben ik daar al. Heerlijk in het nazomerzonnetje. Het is daar nog lekker zo 20-24 graden. Dus ik zit hier nu echt te bedenken wat ik ga inpakken. Want hier loop ik dus gewoon al in dikke fleecevesten en steek ik iedere avond de houtkachel aan…

Maar dat gaat vast goedkomen. Op dit moment ben ik dus druk bezig met de welbekende laatste loodjes. Wasjes draaien, huis schoonmaken, de laatste dingen regelen op werkgebied zodat ik straks echt een paar weken rustig aan kan doen. En ik moet je eerlijk zeggen dat ik daar ook wel heel erg aan toe ben. De laatste weken waren echt intensief. Ik heb natuurlijk het nieuwe programma EET als een Vrouw gelanceerd en dat is echt fenomenaal goed ontvangen. Maar dat bracht natuurlijk ook een heleboel extra werk met zich mee.

En nu is het dan tijd om te relaxen en mijn nieuwe woonomgeving te gaan onderzoeken. Want dat is wat we de komende weken gaan doen. Ik ga eerst Danny ophalen in Santiago de Compostela en vanuit daar rijden we dan samen naar Navarra, naar Logrono waar we lekker twee weken de omgeving gaan verkennen en ook al wat huizen gaan bezichtigen. Dan nog even een weekje naar Nederland en Duitsland voor familiebezoek en besprekingen met mijn uitgever voor mijn nieuwe boek. Want dat gaat eindelijk komen! Het verschijnt volgend jaar eind van het jaar, maar de voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang. En dan natuurlijk weer terug naar Zweden.

Ik heb zin in de nieuwe move. Maar ik ben ook nog nooit zo bang geweest om een stap te maken. En daar wil ik het in deze podcast met je over hebben. Over angst. Over het diepgewortelde gevoel dat zoveel van ons hebben dat we niet goed genoeg zijn. Of dat we het niet goed genoeg doen.

Want wat me echt opvalt is hoe onzeker we als vrouw vaak zijn. Hoe bang we zijn om dingen niet goed te doen. Of om iets niet te weten. Of om niet perfect te zijn. Of dat dingen verkeerd gaan. Ik merk het ook bij de deelnemers aan EET als een Vrouw. De perfectie zit er zo ingebakken bij ons allemaal. We willen het zo graag goed doen.

Met angst is overigens helemaal niets mis. Het is een natuurlijk iets. Het is een middel van je brein om je te waarschuwen en het zorgt ervoor dat je voorzichtig bent. Dat je overleeft. Een angstige kat leeft waarschijnlijk langer dan een kat die goed is van vertrouwen. Maar wanneer de angst je verlamt of wanneer je angst krijgt voor de angst, dan gaat het je belemmeren.

Misschien wel de grootste angst die we hebben als vrouw is de angst om te falen. En dat komt natuurlijk vanuit de dagelijkse programmering vanuit de buitenwereld dat we niet perfect zijn. Dat we moeten voldoen aan bepaalde beautystandaards. Waardoor we bang zijn om fouten te maken omdat we vooral worden beoordeeld op ons uiterlijk en op de dingen die we doen. In plaats van op de persoon die we zijn. En wanneer dat wat we doen dan wordt afgewezen omdat het niet perfect is, dan voelen we onszelf afgewezen.

Ik heb het deze week zelf meegemaakt. Wij hebben in onze tuin drie enorme appelbomen. En die bomen leveren ieder jaar zo rond de 600 kilo appelen. Dat is natuurlijk veel teveel voor twee personen. Maar weggooien vinden we ook zonde. Dus we maken er appelsap van. Met een aantal vriendinnen verzamelen we alle appels die we kunnen vinden en dan maken we er samen een gezellige dag van waarin we het hele zooitje persen.

Vorig jaar hadden we in totaal rond de 400 liter appelsap. Genoeg dus om de winter door te komen. Omdat je zomerappels en winterappels hebt, persen we altijd twee keer. Een keer begin September en een keer begin oktober. Maar omdat het dit jaar extreem droog is geweest hier, had ik begin september nog niet zoveel appels. Maar nu, begin oktober dus wel. Maar… ik heb zomerappels. En dat betekent dat ze eigenlijk te rijp waren om te persen. Ik vond dat het nog wel kon, maar de rest van de groep dus niet.

Ik ben dus de afgelopen weken heel druk bezig geweest met het verzamelen en sorteren van al mijn appels. Naast natuurlijk alle andere dingen die nog moesten gebeuren. En om dan op de dag van het persen te horen dat de appels niet goed zijn is natuurlijk niet leuk. Dus er knapte echt iets in me. Ik ben zo ontzettend boos geworden. En natuurlijk was het een ontlading van alle stress die ik de afgelopen weken heb gehad. Over het nieuwe programma waarvan ik natuurlijk ook wilde dat het perfect zou zijn, over de aankomende verhuizing, over Danny die weg was, over alles dat hier verder nog moest gebeuren en dat natuurlijk ook perfect moest zijn, over de huisbezichtigingen waarvoor het huis natuurlijk perfect moest zijn…. Nou ja, ja snapt het waarschijnlijk wel.

En toen ik gisteren met een van mijn vriendinnen het hele gebeuren besprak en we het hadden over wat er nou werkelijk aan de hand was, realiseerde ik me dat het natuurlijk helemaal niet ging over de appels. Ik bedoel, waar hebben we het over? Ik drink niet eens appelsap. Maar waar het over ging is mijn diep gewortelde programmering van ik ben niet goed genoeg. Maar het feit dat mijn appels niet goed genoeg waren, betekent natuurlijk niet dat ik niet goed genoeg ben. Toch had ik die twee aan elkaar gelinkt. Ik ben er de afgelopen weken zo druk mee geweest dat die appels een stuk van mij waren geworden. Maar feitelijk zijn het natuurlijk alleen maar appels. Heel veel appels, dat wel, maar toch…

Het punt met de overtuiging ‘ik ben niet goed genoeg’ of ‘ik doe het niet goed genoeg’ is dat je nooit genoeg hebt. Dat je altijd bezig bent met meer zijn of meer hebben. Je hebt letterlijk altijd honger. En bij sommige vrouwen uit zich dat in blijven eten, letterlijk altijd honger hebben. Bij andere vrouwen uit zich dat in teveel geld uitgeven. Omdat ze het idee hebben dat ze nooit goed genoeg zijn. Of in extreem onzeker zijn en alles tien keer navragen en de dingen perfect willen doen.

Omdat ze denken dat wanneer ze de dingen perfect doen, dat ze dan perfect zijn. En wat er gebeurt wanneer je vanuit deze overtuiging leeft, is dat je constant bezig bent om te bewijzen dat je wel goed genoeg bent. En vaak uit zich dat in perfectionisme en controle. Door ervoor te zorgen dat de dingen perfect zijn, denk je dat je alles onder controle hebt. En wanneer je het onder controle hebt, dan ben je veilig. Dat is hoe je brein werkt.

Maar wat je daarmee creëert is een enorme druk op niet alleen jezelf, maar ook op je omgeving. Want ook die moet natuurlijk perfect zijn. En in al dat streven naar perfectie raak je uiteindelijk jezelf kwijt. Weet je niet meer wat nu belangrijk is voor jou en wat jij wilt. Wat jij echt nodig hebt.

En dit is precies waar het misgaat. Want als jij diep vanbinnen gelooft dat jij niet goed genoeg bént, dan is dat waar je brein iedere dag opnieuw bevestiging voor zoekt in de buitenwereld. Jouw diepste overtuigingen vormen namelijk de bril waardoor je kijkt naar de buitenwereld. En zoals je weet is jouw buitenwereld altijd een spiegel van dat wat leeft in jou. Dus wanneer je leeft vanuit de diepe overtuiging dat je niet (goed) genoeg bent, dan is dat wat je iedere dag opnieuw weerspiegeld ziet in de buitenwereld.

Waardoor je niet kiest wat je echt graag wilt, maar wat veilig voelt. En daardoor bouw je geen leven vanuit verlangen, maar vanuit vermijding. En dat heeft veel grotere gevolgen dan we vaak doorhebben.

• Je zegt geen ja omdat je voelt dat iets bij je past maar je zegt ja omdat je bang bent om iemand teleur te stellen.
• Je zegt geen nee omdat je jezelf wilt beschermen maar je zegt nee omdat je denkt dat jij het toch niet waard bent.
• Je neemt geen risico’s en doet geen dingen waar je blij van wordt maar je blijft hangen in wat bekend is, want controle voelt veiliger dan vrijheid.

En daardoor…

… kies je werk dat je eigenlijk leegzuigt.
… blijf je te lang hangen in relaties die je eigenlijk al ontgroeid bent.
… geef je meer dan je hebt, en neem je minder dan je nodig hebt.
… bouw je een leven dat misschien stabiel lijkt, maar niet levend voelt

Het gevolg?

Je leeft op halve kracht. Je lacht wel, maar je lééft niet. Je functioneert wel, maar je bloeit niet. En uiteindelijk ga je uit. En nu het hormonale gordijn, de hormonale mist optrekt word je keihard geconfronteerd met jezelf. En vraag je je af: Is dit het nou?

En die vraag dat is het moment waarop je wakker begint te worden. Waarop je ineens met een andere blik om je heen gaat kijken. Waarop je systeem zegt: het is tijd voor wat anders. Waarop je wordt uitgedaagd om jezelf opnieuw te gaan creëren.

En dat kan intens zijn. Want ineens voel je: ik wil niet meer overleven. Ik wil leven. Alleen is dan vaak de grote vraag: Hoe dan? Wat wil ik dan? Hoe ga ik dat dan doen? Ik kan toch niet zomaar alles laten vallen en gewoon gaan doen waar ik zin in heb? Dan wordt het een grote puinhoop.

En dat hoeft ook niet. Wat nu het belangrijkste is, is dat je je bewust wordt waar de overtuiging ik ben niet goed genoeg nog actief is. Want die overtuiging zorgt ervoor dat je niet in beweging komt. Omdat je constant bezig bent om te bewijzen aan de buitenwereld dat je wel goed genoeg bent. En dat is een enorme valkuil, waar ontzettend veel vrouwen in blijven hangen.

Vaak zijn we ons hele leven lang bezig om te bewijzen dat we wel goed genoeg zijn. Dat we het wel kunnen. En in al dat bewijzen lopen we onszelf keer op keer voorbij. Omdat ons brein ons de hele dag wijst op al die dingen die beter kunnen. Die nog niet perfect zijn. Die nog niet mooi genoeg zijn. Er verandert pas écht iets als je niet langer probeert jezelf te verbeteren of te bewijzen, maar jezelf gaat erkennen. Op dat moment wordt het makkelijker om te luisteren naar je innerlijke stem. Om rust te nemen wanneer je rust nodig hebt. Om geen wedstrijdje meer te spelen met anderen en met jezelf.

Om jezelf niet meer te hoeven bewijzen voor de buitenwereld. Dat is het moment waarop er rust komt en waarop je ook rust kunt gaan nemen zonder je schuldig te voelen. Waarop de eindeloze to-do lijst in je hoofd wegvalt. En je bij jezelf denkt: als ik vandaag niets doe is er ook niets aan de hand.

En de eerste stap om uit deze spiraal te komen is niet door jezelf nóg een keer te beloven dat je het vanaf morgen beter gaat doen. Het is ook niet om een nieuw plan te maken, of iedere dag een of andere mantra op te dreunen. Waar het om gaat is dat je stopt met jezelf te veroordelen. Ieder oordeel dat je hebt over jezelf brengt je verder weg van jezelf. Met ieder oordeel dat je hebt over jezelf bewijs je juist de overtuiging dat je niet goed genoeg bent. Dus stop met oordelen over jezelf en ga in plaats daarvan jezelf observeren. Neem waar wat er gebeurt in je hoofd, zonder oordeel. Onderzoek je gedachten.

En ga waarnemen…

Waar je nog ja zegt tegen dingen waar je eigenlijk geen zin in hebt

Waar je nog vindt dat je een belofte na moet komen terwijl je lijf schreeuwt om rust

Waar je nog twijfelt of iets goed genoeg is

Waar je eten pakt terwijl je eigenlijk geen honger hebt

Wanneer je jezelf gaat observeren zonder jezelf te veroordelen ga je steeds beter zien wat je doet. Omdat er geen oordeel meer is, wordt het veilig om die dingen waar te nemen. Vergelijk het maar met een kind waarvan de ouders niet boos worden, ongeacht wat het doet. Dat zal veel eerder genegen zijn om de waarheid te vertellen en om zichzelf te laten zien.

Vaak verstoppen we onszelf uit angst voor de meningen van anderen. Maar dus ook uit angst voor onze eigen mening. Over onszelf. Maar wanneer je zonder oordeel naar jezelf kijkt en ziet wat er leeft in jou, ga je zien dat datgene wat je doet, niet is wie je bent. Het is puur een oud patroon dat je ooit hebt aangeleerd maar wat je nu niet meer helpt. Sterker nog, het staat je nu in de weg van de persoon die je wilt worden.

En zodra je dat gaat zien, kun je ervoor kiezen om het anders te doen. Om eindelijk te gaan leven op jouw manier en jouw voorwaarden. En dat is exact wat we doen in EET als een Vrouw en LEEF als een vrouw. In EET als een vrouw leggen we de basis en herstellen we de balans in je lijf. En in LEEF als een vrouw ga je stapje voor stapje je brein en oeroude patronen resetten.

Beiden heb je nodig om van jouw tweede helft Jouw Beste Helft te maken.

In december gaat de membership van LEEF als een Vrouw voor de laatste keer open voor iedereen. Vanaf volgend jaar is de membership echt alleen nog toegankelijk voor vrouwen die eerst EET als een Vrouw hebben gevolgd. Maar omdat ik weet dat veel van jullie erover denken om mee te gaan doen in de membership, in LEEF als een vrouw wil ik iedereen nog één keer de gelegenheid geven om mee te doen zonder dat je persé eerst EET als een Vrouw hoeft te hebben gedaan. Dus als je je verder goed voelt, als je jouw balans in je eetgedrag al hebt gevonden, maar als je heel graag wilt gaan leven op jouw manier en op jouw voorwaarden, meld je dan aan op de wachtlijst voor LEEF als een Vrouw. Je ontvangt dan van mij bericht zodra je je aan kunt melden.